 Wildevrouw
Er is een Wildeman, en er bestaat een Wildebeest, maar de Wildevrouw, die is er nooit geweest. Dat is toch echt frappant want ze huist in iedere vrouw; klopt vol passie op haar hart en roept 'omarm me nou!' 'Laat me nu toch vrij, laat me m'n gang nu gaan. Speel en leef en vrij en dans, ben je bewust van mijn bestaan!' Wild van het licht dat in je schijnt en de liefde die je geven kan. De lach die íedereen laat stralen, de zoektocht naar die ene man. Je kwetsbaarheid, je kracht, je volmaaktheid, en je macht. Je ziel en ook je zaligheid. Bevrijd ze met bevlogen vuur... t'Is tijd om er aan toe te geven: Ga op avontuur! Want Wildevrouw bestaat in jou. Wildevrouw, wil leven.
1 Comment
 De poort van Jack
Ik heb een vriend die Peter heet en in de bergen van Malibu woont en hij nodigt me uit een keer naar zijn huis te komen. We spreken op een zonnige woensdagmiddag af. Het duurt even voordat ik zijn stekje gevonden heb. Ik kom terecht bij een enorme roze mega villa –in the middle of nowhere- waarin hij twee kamers heeft. De villa wordt voornamelijk gebruikt voor het opnemen van pornofilms. Qua percentage worden er 50% meer van dit genre films geproduceerd in Los Angeles, dan de blockbusters waarom het bekend staat. Het sfeertje is louche. Er is gelukkig geen productie bezig. Hij vertelt me dat hij de buurman is van Jack Nicholson. Ik vraag of hij zijn buurman weleens heeft ontmoet. Het antwoord is nee. Lachend voeg ik er aan toe dat ik dat een zeer kwalijke zaak vind, dat je je eigen buren niet eens kent, en vertel hem dat nu het moment is gekomen, kennis te maken. We lopen naar de poort waarachter het huis van Jack zich bevindt. Er hangen camera’s en er is een bel met intercom. Mijn vriend verstopt zich buiten het zicht van de camera’s en ik bel aan. Een stem door de intercom verwelkomt me. Vraagt waarmee hij mij kan helpen. Ik zeg dat we buren zijn, en dat ik mijn buurman kom ontmoeten. Jack blijkt niet thuis. Maar de stem achter de intercom is eenzaam, en daarom ik klets er nog even wat op los. Hij zegt dat hij de butler is en of ik het leuk vind hém te ontmoeten. Ik stem toe. Even later komt er een golfkarretje aanrijden en maakt de butler de poort voor ons open. Zijn verschijning maakt me een seconde lang argwanend… We begroeten elkaar hartelijk en ik kan zien dat de butler het leuk vindt bezoek te ontvangen. In het golfkarretje passeren we de grote witte villa van Jack, en rijden door naar een houten chalet, op ongeveer honderd meter van de villa, wat het onderkomen van de butler blijkt te zijn. Hij maakt een paar Corona biertjes voor ons open en we horen zijn verhaal. Het viel me al eerder op, maar de gelijkenis tussen de butler en Jack the moviestar is verbluffend. Ik bekijk hem nog eens goed en besef dat Jack een butler heeft ingehuurd, die ook zijn stand-in in een film zou kunnen zijn. Zijn jongere broer… zijn look-a-like. De bekende Nicholson-grijns is ietsje minder spectaculair in de verschijning van zijn onderdaan, maar je zou niet naar deze persoon kunnen kijken, zonder te denken aan zijn baas. Hij vertelt dat hij ook ambities heeft te acteren, en ik voel enige medelijden met hem, want... er is al een Jack. Hij voelt zich helemaal bij ons op zijn gemak, vertelt dat zijn baas pas over een week weer wordt verwacht. Jack heeft drie huizen in Los Angeles en wisselt vaak van woonplek af. Hij vraagt of we zin hebben een joint te roken. Nou dat hebben we wel! Al snel bevinden we ons in het gesprek op filosofisch terrein. Ik vertel hem over mijn liefde voor kunst en dat ik kunstenares ben. Hij houdt ook van kunst, en voegt er aan toe dat Jack een enorme kunstliefhebber is en er een waanzinnige kunstverzameling op nahoudt ter waarde van 100 miljoen dollar, die over zijn verschillende huizen verspreid is. Dat verbaast me niets, zeg ik, hij heeft waarschijnlijk werken hangen van de ‘Groten der Aarden’. Mijn veronderstelling wordt beaamd. Ze hangen ook hier in zijn huis…De joint werkt goed en grenzen worden overschreden: de butler zegt dat hij niet zoveel mensen kent die van kunst houden, en omdat ik wel van kunst houd, wil hij me graag de collectie in Jacks huis laten zien. ‘Are you serious??!!’ Zeg ik met een enthousiasme in overtreffende trap. He is serious. Even later lopen we naar de villa van Jack. Zijn heilige domein. De butler doet de deur open en zet het alarm af. Hij zegt: ‘Go enjoy yourself, get lost in his house.’ Nou, dat laat ik me geen tweede keer zeggen. We hebben toestemming van de butler om in elke hoek, elke gang en op elke plek te kijken. Ik zie prachtige Picasso’s en hallucinerende Dali’s. Hij heeft een enorme collectie Henry Millers hangen, die eigenlijk bekender is als schrijver dan als schilder. Jack heeft een fascinatie voor maskers; een stuk muur boven een raam hangt vol met tientallen prachtige maskers uit alle hoeken van de wereld. Hij heeft ook een fascinatie voor engelen. Er is een spiritueel schilderij waarin Aartsengel Michael met gespreide vleugels op de voorgrond staat met een enorm licht achter hem. En wanneer je dichterbij het schilderij gaat staan, zie je dat zowel het licht als de vleugels van de opper-engel bestaat uit duizenden andere engelen. Wanneer je door het keukenraam de tuin in kijkt, zie ik daar een wit marmeren beeld van een engel die letterlijk over de zee uitkijkt. Deze vrouwelijke engel heeft de meest perfecte billen die je ooit hebt gezien. De billen vormen het aanzicht vanuit de keuken. We mogen in zijn badkamer kijken, in de lades van de kasten neuzen. Er is geen plek waar we niet mogen zijn. We zien kleine ingelijste foto’s van Jack en zijn kinderen op een tafeltje staan en hoewel ik het bijzonder vind, voel ik dan pas echt dat ik inbreuk op zijn privacy maak. Een huis met spullen is zo persoonlijk en zegt zoveel over de mens die er woont. En doordat ik overal mag kijken, voelt het alsof ik Jack op deze manier op een persoonlijk niveau leer kennen. De ruimte weerspiegelt hem. In zijn slaapkamer, pal boven zijn bed hangt een enorm schilderij van een cowboy die een stier berijdt; een dolle stier die getemd moet worden. Het schilderij hangt niet voor niets boven zijn bed. In de boekenkast staan boeken over astrologie, filosofie en het boek van de brieven tussen Vincent van Gogh en zijn broer Theo. We dolen ongeveer anderhalf uur lang door het huis, en eindigen met z’n drieën in het buitenzwembad met jacuzzi. Een uurtje later wordt de zwarte gietijzeren poort weer opengemaakt. De grootsheid van deze poort doet je denken aan de Hemelpoort. Het automatische mechanisme zorgt voor een dramatisch effect van eerst de verwelkoming en nu dan het afscheid. En bij het afscheid fluistert iets me toe dat er is geen poort zal zijn die zich niet zal openen, wanneer ik er op klop.  ‘Hello Meryl, my name is Katja, I’m a big admirer of yours. Ik wil je alleen maar zeggen dat ik hoop op een dag de kunst van het acteren, net zo te kunnen overbrengen als jij dat kan.' ‘Ben je een actrice, Katja?’ vraagt ze, terwijl ze met haar lachende blik me diep in mijn ogen aankijkt. ‘Ja’ zeg ik. 'Mijn acteer-coaches noemen me de 'nieuwe Meryl Streep”. ‘Dat is geweldig!’ antwoordt ze enthousiast en opent haar armen en geeft me een enorme omhelzing. ‘Dank je’ zeg ik nederig en verlegen en in groot contrast tot mijn gewaagde opmerking eerder. We lachen nog een keer naar elkaar voordat ik me omdraai en ik me serieus zorgen maak dat m’n mondhoeken zullen gaan scheuren, omdat m’n glimlach reikt tot m’n oorlellen. In mijn ogen staan sterren en het voelt alsof ik in een droomwereld ben beland. Soms overstijgt de realiteit de magie van een droom. Het avontuur begint veel eerder op deze dag. De kiemen voor dit avontuur zijn zelfs geplant in een ver verleden. Ik woon in Los Angeles en het is Oscar-nacht in het jaar 2000. Gisteren heb ik speciaal voor deze gelegenheid een televisie gekocht en een antenne geïnstalleerd. s’Ochtends kijk ik vanuit m’n bed vast naar de TV. M’n gedachten voeren me terug naar mijn kindertijd; met een borstel als microfoon, in m’n mooiste jurk voor de spiegel, oefen ik de speech waarin ik mijn Oscar accepteer. Ik ben dan acht jaar oud. Het beeld op de televisie bevalt me niet, er is teveel ruis en sneeuw. Onhandig rammel ik wat aan de antenne, draai hem van links naar rechts op zoek naar de beste ontvangst. Ik buig de antenne een beetje naar beneden en dan …peng… breekt hij af. Ik voel een lichte paniek in me opkomen, want waar ga ik nu kijken naar de enige show waar ik voor thuis blijf? Tijdens mijn ontbijt bij ‘The French Market’ schrijf ik over het voorval en verschijnt er op papier een missie voor deze dag. De missie komt voort uit een gesprek dat ik heb met de vierjarige Jackson, die me zonder enige schroom vertelt dat hij ontzettend slim is omdat hij de New York Times al kan lezen en dat hij in Parijs kunstwerken heeft gezien die door Kunstenaars zijn gemaakt(!). Zijn vader herkent mij als Katwoman, the Woman from the Moon en vertelt zijn zoon dat ik van de Maan kom. Jackson vraagt me of er ook parkeermeters op de Maan staan, ‘for parking-tickets’. Ik vertel hem dat je op de Maan kan doen en laten wat je wilt, dat je alles zelf mag bedenken en dat er niets is om bang voor te zijn. Ik vertel hem dat hij het er vast leuk zal vinden… De onbevangen vrijheid van een kind past daar helemaal. En daar staat dan de missie: om als een onbevangen kind, vrij in doen en laten, zonder de ervaringen van afwijzing en angst in de weg te laten staan, mijn plaats in te gaan nemen. Niet vóór de televisie… maar tússen de Sterren van het witte doek. Rond een uurtje of drie begin ik mijn voorbereidingen. Ik pleeg een paar telefoontjes naar bevriende ‘insiders’ waarvan ik denk dat zij weten waar de feestjes zijn. Ik trek m’n prachtige paarse jurk aan, die ik toevallig twee weken eerder in een tweedehands winkeltje voor twaalf dollar heb gekocht. Ik maak me op en transformeer langzaam in de Actrice. Rond vijf uur stap ik in mijn afschuwelijke vieze auto ‘Don Juan’ -de Turkenbak die me overal heenrijdt. Op weg naar Beverly Hills heb ik een gesprek met mezelf. Een stem zegt: 'Oh, Katja toch, wat een ongelooflijke gek ben je. Je houdt er echt van om jezelf gruwelijk voor schut te zetten hé.' Waarbij de moed me meteen in m’n schoenen zakt. Een andere stem is positiever en zegt: ‘Als je het niet probeert, zal het je sowieso nooit lukken.’ En weer een andere stem zegt: ‘Katja, maak gewoon plezier! Schijt aan alles en iedereen! Daag de Goden uit en have FUN!’ De eerste rode loper waar ik die avond op sta is voor een restaurant, waar het ‘Brentwood magazine’ een feestje houdt. Het lijkt me een veilige eerste oefening. Een vrouw met de gastenlijst in haar handen vraagt naar mijn naam. “Ik ben hier met Andrew Sugarman’ lieg ik. Ze kijkt door de lijst, de naam van een bevriende producer blijkt niet veel kracht te hebben. ‘Larry Sugarman?’ vraagt de terwijl ze naar me opkijkt. ‘Dat is hem’ zeg ik ‘hij komt er zo aan’. Ik baal want al snel blijkt dat ik het verkeerde feestje heb uitgezocht. De enige celebrity die hier aanwezig is, is David Hasselhof, de Knight-Rider. Maar er wordt lekker eten geserveerd en overal hangen grote schermen waarop ik de Oscars kan zien. Ik heb een leuk gesprek met Norm, een oudere man die werkt als neurologisch chirurg. Hij vertelt me dat het feestje waar ik moet zijn de bekende Vanity Fair Party is. Wanneer de uitzending is afgelopen gaat iedereen die enig aanzien heeft in deze stad, daarheen. Een man staat aan de bar en flirt met me. Ik denk ‘jou neem ik mee naar dat feestje’, hij is namelijk gekleed in een sjieke tuxedo en ik heb al bedacht dat ik onmogelijk alleen de Vanity Fair party kan binnenkomen, dat valt teveel op. Ik vertel hem mijn plan. Hij zegt ‘let’s go’. Nog geen tien minuten later staat Don Juan in een file met alleen maar limousines. We parkeren drie straten van onze bestemming vandaan. Ik heb de meest ongemakkelijke schoenen ooit aan, en loop op blote voeten richting de rode loper. Even voordat we aankomen, verbeeld ik me dat ik de meest bekende, getalenteerde en mooiste actrice ben die de Wereld ooit heeft gezien. Ik ben actrice, dus die verbeelding gaat me vrij makkelijk af en ik doe daarna m’n hakken weer aan. ‘Heeft U een uitnodiging?’ wordt er aan mij gevraagd, bij aankomst op de rode loper, en met een air van ‘waag het niet me niet te herkennen en te vragen wie ik ben’ zeg ik ‘of course’ en loop zonder te blikken of blozen door. Mijn partner in crime kan ook goed acteren en loopt gewoon met me mee. We lopen arrogant maar toch beleefd langs minstens dertig bodyguards en beveiligingsmensen. De rode loper gaat een hoek om en we worden verblind door het licht van honderden camera’s die de entree van de filmsterren filmen. We lachen lief in de camera’s, maar lopen ondertussen door. M’n hart zit in m’n keel en adrenaline giert door m’n lijf. Een paar seconden later wordt de deur voor ons opengedaan en staan we binnen. ‘Thank you’ zeg ik tegen de man in Tuxedo, ‘have a great night’. We lachen naar elkaar en gaan ieder ons eigen avontuur tegemoet. Matt Damon en Ben Afflick staan aan de bar. Ik wring me tussen hen in en bestel een glas Champagne. Wanneer ik me omdraai sta ik oog in oog met Angelica Houston, die me een fantastische glimlach schenkt. Ik loop naar de andere ruimte en groet Ethan Hawke. Ik kan niet geloven wat me overkomt. Ga even een sigaret roken en loop naar het toilet voor een make-up-check. Wanneer ik terug loop passeer ik Brad Pitt en Jennifer Aniston, twintig meter van hen vandaan staat zijn ex Gwenyth Paltrow. Één voor één verschijnen er voor mijn ogen beroemdheden. Cher, Jay Leno, Rod Stewart. Winona Ryder kijkt me even aan, maar kan me niet plaatsen en Arnold Swarzenegger begroet me alsof hij me al jaren kent. Ik passeer David Hasselhof voor de tweede keer deze avond. Hij geeft me een knipoog en zegt: ‘This is a much better party, huh!’ ‘Much better’ zeg ik lachend. Ik bestel een tweede glas Champagne, en praat met ene Eddy, een jonge acteur die ik vaag herken uit de film 'American Pie' . Hij is de eerste en enige aan wie ik toegeef dat ik deze party heb gecrashed. Ik zie Rob Lowe en hij maakt oogcontact en ik moet lachen omdat ik me herinner dat ik mijn tiener-schoolagenda vol met plaatjes van hem had geplakt omdat ik hem toen zo knap vond. Minnie Driver ziet er knapper uit in het echt dan op het witte doek, en Charlize Theron is buiten proportie aantrekkelijk. Val Kilmer ziet er beter uit op film. Ik observeer het ‘powercouple’ Tom Cruise en Nicole Kidman, die minimaal een kop boven hem uitsteekt. Nicole geeft me een compliment over mijn jurk. Samual L Jackson heeft trouwens ook een paars fluwelen pak aan en kijkt me even intensief aan. Dan kom ik Meryl Streep tegen en zij is de eerste die ik aan durf te spreken, puur omdat ik voel dat ik deze kans niet mag laten liggen. Ik flirt even met Patrick Swayze en wanneer ik hem een tweede keer tegen kom, biedt hij me een sigaret aan, die ik natuurlijk niet afsla. Mjam, wat een sex-appeal! Vijf meter van ons af worden de camera’s gericht op Angelina Jolie, die een best-supporting Oscar heeft gewonnen voor haar rol in ’Girl, Interrupted’. Haar broer staat naast haar en houdt haar Oscar vast. Het goud van Oscar straalt me tegemoet. Christina Ricci ziet er fragiel en een beetje eng uit en Tobey McQuire groet me hartelijk. Vincent Gallo introduceert zichzelf aan me en geeft me zijn kaartje. Twee weken later zal ik met hem afspreken. De regisseur van the '6th Sense' herkent me van twee weken geleden, toen ik met hem had staan praten bij een andere awardshow : the Directors Guild Award. Ik hoop maar dat hij niet merkt dat ik dezelfde jurk draag… Zowel Julianne Moore als Ashley Judd geven me een stralende lach. En ik lach terug naar iedereen, want hoe verder de avond vordert, hoe minder ik kan geloven dat ik hier nu echt ben, en ik voel me alsof ik al slaapwandelend in een bizarre droom terecht ben gekomen. Ik heb de grootste lol! Ik probeer honderd procent in het moment te zijn, zodat deze avond extra lang zal duren. Dan komt Hillary Swank binnen, winnares van de Best Actrice Oscar, de koningin van het bal, een aura van licht en meteen het stralende middelpunt op deze 'Vanity Fair' party. Ze loopt dicht genoeg langs me heen zodat ik haar kan feliciteren met haar overwinning en ze dankt me voor het compliment. Ze wordt gevolgd door de beste acteur van deze avond, die trots z’n Oscar in z’n handen houdt. Dezelfde Oscar die hij net op televisie heeft gekregen.  Ik heb het gevoel alsof ik in ‘the Matrix’ ben beland wanneer ik nog een vaag gesprekje heb met Keanu Reeves. Ik realiseer me opeens dat mijn droom deze avond is uitgekomen. De reflecties van mijn spiegelbeeld in dat moment van tijd zijn de filmgoden,-en godinnen en deze avond verwelkomen zij mij in hun midden.
Maar beter nog: Ik heb een risico genomen. Mezelf uitgedaagd op avontuur te gaan. En de uitkomst was beter dan ik ooit had durven dromen. Mijn Matrix, mijn oorsprong, ligt verborgen in magie. Iets wat alleen bereikbaar is, wanneer je er in gelooft. En dan is het einde toch gekomen. Bij het naar buiten gaan kom ik m’n date in de tuxedo weer tegen. Zodra we het einde van de rode loper hebben bereikt, trek ik mijn muiltjes snel uit. De betovering is weer verbroken. Maar mijn geloof in de mogelijkheden van het onmogelijke volledig hersteld. |
Categories
All
GedachtenspinselsOp dit blog deel ik gedachten, ideeën, gedichten, verhalen en recepten die mij inspireren. Archives
February 2019
|
RSS Feed